Rożki Babci Rózi. WC.

Wędrowałam dziś ulicami Wrocławia przyglądając się mijającym mnie ludziom. Przede wszystkim młodym ludziom, dla których rok zaczyna się nie pierwszego stycznia, ale właśnie dziś. Pierwszego września. Brzdące ze swoimi rodzicami, pewnie bardziej zdenerwowanymi od nich samych, rozpoczynające swoją wielką przygodę. Starsi o parę lat, ci, którzy myślą, że już dużo wiedzą, ale wiedzą ciągle mało. Już nie tak bardzo czarno-biały tłum, nie tak jak kiedyś, ale uczucia takie jak radość, oczekiwanie i nadzieja ciągle chyba takie same. I choć jeszcze punktu odniesienie nie mają, to mam nadzieję, że wiedzą, że to jest naprawdę ich fantastyczny czas.

Zatęskniłam dziś za tamtymi latami, kiedy i dla mnie rok rozpoczynał się właśnie pierwszego września. Kiedy byłam mała, do szkoły odprowadzała mnie najczęściej Babcia Anielcia. Wędrowałyśmy naszą małą uliczką, zatrzymywałyśmy się na jej wylocie i rzut oka w lewo, potem w prawo, a potem raz jeszcze w lewo, a po drugiej stronie czekał już żółty budynek z czerwonym dachem otoczony zielenią, gdzie z okien słychać było śpiew, pełen radości i dziecięcej energii. Miałam to szczęście, że mój pan od muzyki kazał nam zawsze bardzo głośno śpiewać. Pełną piersią. I tak też przeżywało się każdy dzień. Pełną piersią.

Wczoraj ugniatając ciasto, wałkując je i wycinając z niego małe trójkąciki, właśnie o babciach myślałam. O tych moich, Anieli i Pelagii, o Wandzie, której niestety nigdy nie poznałam. O nie do końca mojej, ale wypełniającej teraz to puste miejsce po tych moich, babci Eleonorze. I o Babci Rózi, z przepisu której formowałam wczoraj małe rożki. O tych niezwykłych kobietach...

Mam nadzieję, że Basia i Pola wybaczą mi, że post pojawia się z opóźnieniem, już we wrześniu, ale mimo wszystko idealnie mi się w dzisiejszy dzień wpasował. Rogaliki to dla mnie smak Domu, smak dzieciństwa. Róży mi tylko wczoraj zabrakło, ale kiedyś była. Rósł w ogrodzie cudny krzak, na którego kwiaty zawsze z niecierpliwością czekałam, a potem, gdy róże już kwitnąć zaczynały, wsadzałam nos w ich pąki i wąchałam... najwspanialszy zapach świata! I pamiętam, że pojawiała się też potem marmolada, babcia Anielcia zapewne ją robiła...

Dziękuję Basiu za ten przepis, za tą garść wspomnień, za Twoje słowa i za ten smak. Faktycznie boski!

Przepis na rożki Babci Rózi 

(zasłyszane prosto z ust Babci Rózi, która tak naprawdę na imię miała Rozalia)

Potrzebujemy:

100 ml letniego mleka
5 dag drożdży
5 łyżek cukru
30 dag mąki
3 żółtka
15 dag masła
konfitura z róży lub dobre powidła (na nadzienie)
cukier kryształ (do obtaczania rogalików)

Działamy:

Mleko, drożdże i cukier mieszamy i zostawiamy na kilkanaście minut, żeby drożdże podrosły, następnie mieszamy je z żółtkami i wlewamy do mąki wymieszanej z masłem (jeśli żółtka są duże, a masło miękkie - ciasto potrzebuje dodatkowych 50g mąki). Zagniatamy ciasto i wkładamy do głębokiego naczynia z bardzo zimną wodą i czekamy aż ciasto wypłynie (jak nie wypłynie to wyjmujemy po około 20 minutach - zwykle wypływa, ale czasem nie chce :) Ciasto wyjmujemy z wody, wykładamy na omączoną stolnicę, dzielimy na 8 częsci, wałkujemy okrągłe placki o 2-3 mm grubości, wycinamy trójkąty (każdy krążek na 8-12 trójkątów), na szerszym końcu każdego trójkąta kładziemy pół łyżeczki nadzienia, zwijamy i szczelnie ściskamy rogi, pieczemy na złoto w temperaturze 175st. (u mnie 190 stopni) około 15-20 minut. Po upieczeniu, jeszcze ciepłe, maczamy górną część w białku, a następnie w cukrze - ja posmarowałam białkiem przed pieczeniem i wtedy też posypałam cukrem. Smacznego!